Gordonki

„Większość nauczycieli uczy się jak uczyć, ale nie dowiaduje się jak uczy się dziecko, a to jest bardzo wielka różnica.”

(E.E.Gordon)

Gordonki – zajęcia umuzykalniające dla najmłodszych dzieci w wieku 0 – 36 miesięcy.

Czym są?

Umuzykalnianie metodą Gordona wspomaga naturalny proces rozumienia muzyki, ułatwia tworzenie oraz improwizowanie, stymuluje wszechstronny rozwój i pobudza zdolność komunikowania. Są prowadzone według teorii wybitnego profesora E.E. Gordona

Gordonki to zajęcia podczas których dzieci rozwijają swoje zdolności muzyczne, tak aby swobodniej posługiwać się muzyką w przyszłości. Rozwijają również zdolności manualne, zmysł wzroku i dotyku, wzmacniają koordynację ruchową. Wczesny kontakt z muzyką u małych dzieci przyczynia się również w dużym stopniu do osiągnięcia większej sprawności intelektualnej.

Jak wyglądają zajęcia, na czym polegają?

Zajęcia odbywają się w grupach 4 – 5 osób. W zajęciach niezbędny jest udział rodziców, którzy powinni intensywnie wspierać swoje dzieci, reagować na dźwięki i brać udział w muzycznej zabawie. Zajęcia mają być miejscem i czasem, gdzie dziecko znajdzie odpowiednie warunki dla swojej naturalnej aktywności i ciekawości oraz możliwość wyrażania emocji i uczuć przez nie przeżywanych, przy wsparciu dorosłych (prowadzącej i opiekunów).

Warto zadbać o to aby podczas zajęć mieć wygodny strój i obuwie (dla siebie i dziecka)

Siadamy więc wspólnie z opiekunami na miękkim kocyku i zaczynamy muzyczna naukę w połączeniu z dobrą zabawą.

Podczas zajęć śpiewamy i recytujemy, spontanicznie improwizując w różnorodnych kontekstach skal, rytmów, stylów muzycznych.

posługujemy się językiem muzyki, śpiewamy głównie bez słów, na sylabach naturalnych (np. pam, pam), by dzieci skupiały się na melodii
śpiewamy melodie zróżnicowane pod kątem tonalności, rytmu, charakteru, tempa
rytmizujemy z dziećmi (wyliczanki i rymowanki ze słowami lub bez)
ruszamy się do rytmu
podczas pracy i zabawy wykorzystujemy różnego rodzaju rekwizyty: piłeczki, bańki, kolorowe chusty oraz drobne instrumenty perkusyjne: dzwonki, tamburyn, kastaniety, grzechotki
staramy się reagować na bieżąco na odpowiedzi dzieci, fragmenty ciszysą czasem nasłuchiwania spontanicznych odpowiedzi dzieci, dlatego nie przerywamy ich
stosujemy zasadę dobrowolności wobec dzieci i rodziców – każdy ma prawo być obserwatorem i włączyć się aktywnie w przebieg zajęć w dogodnym dla siebie momencie
pozwalamy dziecku reagować spontanicznie i samodzielniena muzykę –krótkie krzyki, piski, westchnięcia, tupanie, chodzenie po sali nie przeszkadzają w prowadzeniu zajęć, ale są jedynie wyrazem naturalnej potrzeby dziecka do aktywności muzycznej (niepożądany jest wyłącznie nadmierny hałas i zachowania agresywne)
muzykę traktujemy jako język, który dziecko przyswaja przez słuchanie, potem powtarzanie, a na koniec samodzielne tworzenie
umożliwiamy dzieciom swobodną zabawę z instrumentami

Zajęcia w grupie są bardzo dobre dla dzieci – socjalizują je, a rodzice mogą spędzić z maluchami czas poza domem na świetnej, rozwijającej zabawie i wspólnym relaksie.

Zachęcamy do zapisów!

O autorze i jego teorii

Profesor Edwin Elias Gordon (University of South Carolina w stanie Kolumbia) – muzyk jazzowy, pedagog, psycholog muzyki. Jest znanym badaczem, autorem licznych publikacji, testów uzdolnień muzycznych i książek, redaktorem wydań zbiorowych. Od 1979 r. do 1995 r. był związany z Katedrą Badań Muzyczno-Edukacyjnych im. Carla E. Seashore’a na uniwersytecie Temple w Filadelfii. Uzyskał tam wiele prestiżowych nagród. Jest twórcą koncepcji nauczania od wczesnych lat życia, a także wspierania rozwoju dzieci i dorosłych poprzez kształcenie audiacji, czyli myślenia muzycznego. Prof. Gordon jest autorem licznych publikacji, testów uzdolnień i książek, które są wynikiem jego wieloletnich badań i pracy z dziećmi.

Zajęcia noszące nazwę gordonki są prowadzone wg jego teorii.

Według jednej z zasad profesora Gordona dziecko uczy się podczas pierwszych pięciu lat życia. To tworzy podstawę dla późniejszego rozwoju. Jak twierdzi twórca naukę muzyki najlepiej połączyć z zabawą. Kolorowe chusty, piórka, wstążki, piłki, bańki mydlane oraz drobne instrumenty perkusyjne mogą okazać się w tym bardzo pomocne. W połączeniu z odrobiną improwizacji z udziałem dzieci, mogą stanowić doskonałą formę muzycznego przekazu.

Zdaniem profesora Gordona każdy człowiek rodzi się z jakimś poziomem uzdolnień muzycznych.

Poziom ten – podobnie jak w przypadku innych cech – jest różny. I choć uzdolnienia muzyczne dziecka są wrodzone, to środowisko wywiera na nie olbrzymi wpływ. Profesor twierdzi, że dziecko do 1 roku życia odróżnia dźwięki muzyczne od nie muzycznych. Nigdy później nie słucha w taki sposób. Do 18 miesiąca życia spontanicznie śpiewa, w tym czasie równolegle rozwija mowę z rozwojem muzycznym. Wg niego pierwsze lata życia dziecka (łącznie z okresem prenatalnym) są najważniejsze w kształtowaniu języka muzyki.

Głównym zagadnieniem w teorii jest audiacja.

Audiacja jest tym dla muzyki, czym myślenie dla mowy. Słuchanie muzyki ze zrozumieniem i słuchanie mowy zawierają bardzo podobne operacje. Zachodzi wtedy, gdy muzyka jest rozumiana przez umysł, mimo iż nie jest obecna, a nawet nigdy nie była obecna w fizycznym otoczeniu odbiorcy.

Dźwięk jako taki nie jest muzyką. Staje się muzyką dopiero dzięki audiacji, kiedy analogicznie jak w języku, przełożony zostanie w umyśle na określone znaczenie. Znaczenie to będzie równocześnie różne w różnych sytuacjach, także odmienne u różnych ludzi. Jakość znaczenia, jakie dana osoba może nadać muzyce w określonym czasie, jest zdeterminowana przez poziom jej uzdolnień muzycznych, zakres wykształcenia i rozległość doświadczeń.”(Gordon E.E. 1999. Sekwencje uczenia się w muzyce. Umiejętności, zawartość, motywy, str. 24)

Gdy dziecko wykonuje na instrumencie jakiś utwór muzyczny, może się zdarzyć, że się pomyli. Dziecko, które audiuje potrafi naprawić pomyłkę przez odpowiednie dostrojenie (tak jak w intonowaniu) i jest na tyle zabezpieczone przez audiację, że nie przerywa gry. Dziecko, które jedynie wyuczyło się utworu mechanicznie bez audiacji, nie da sobie rady z pomyłką. Kiedy popełni błąd, jego typową reakcją będzie przerwanie gry, próba odpowiedniego ruchu oraz rozpoczęcie wykonania od nowa. Dla dziecka, które wyuczyło się mechanicznie, istnieją “złe” nuty, dla dziecka, które audiuje – odpowiednie rozwiązania. (Gordon E.E. 1997 Umuzykalnienie niemowląt i małych dzieci, str. 27)

Źródła:

„Umuzykalnianie niemowląt i małych dzieci” E.E.Gordon, Kraków 1997

„Sekwencje uczenia się w muzyce” E.E.Gordon, Bydgoszcz 1999